Susuyorum..Aslında ben

tek bir cümle söyleyemiyorum
sanki mühürlü dudaklarım
sözcükler düşmüyor dilimden...
fikrimce haberin yok
hiçbir şeyden
söyleyemesem de...
susuyorum...
aslında ben,


seni seviyorum...


sabahları
mahmur gözlerimin arasında
derin bir çaresizlikle uyanıyorum...
senli düşünceler kaplıyor beynimi
sensizlikten korkuyorum...
avuçlarımdan biraz su çarpıyorum yüzüme
şafak sökeli bir hayli olmuş diyorum...
kimileri hayat kavgasında
ben,
ne kavgamla yüzleşebiliyorum
ne de yarınlarımı görebiliyorum...
susuyorum...
aslında ben,


seni seviyorum...


günaydın diyor arkadaşlar
susmak zorunda olduğum bir güne daha
günaydın diyorum bende...
bir fincan kahvede buluyorum dermanı
kül tablası ise hiç boşalmıyor
bırakmalıyım şu alışkanlığı
ama olmuyor
sana söyleyemediğim onca şeyi
rengi olmayan dumanlara
anlatabiliyorum yalnızca...
susuyorum...
aslında ben,


seni seviyorum...


acıyor, canım yanıyor
hep ağlıyorum da
bir tek gözyaşım akmıyor
ve ben ağlamanın
o birkaç damladan ibaret olmadığını
zaman geçtikçe daha iyi anlıyorum...
zaman,
zaman geçiyor
yine de
san ki korkaklık,
san ki mecburiyet
ya da kabullenmişçesine sensizliği,
susuyorum...
aslında susuyorum da...
ama ben,
ben,


seni seviyorum*